A diagnosed boy

We beginnen een aardig ritme in Parijs te krijgen. Elke morgen lopend naar de universiteit, van 8:30 uur tot 18:30 uur allerlei sessies. Daarna lopend terug en onderweg een leuk restaurantje zoeken om te eten, een kop koffie in een lokale brasserie op de hoek van de kruising, alwaar we al bijna tot de vaste gasten behoren en worden herkend. Op de kruising is van alles te zien, van bijna ongelukken, zwervers tot voorrazende ambulances.

In drie dagen tijd hebben we een herhaling gehad van heel veel theorie, maar ook een deel van een dynamisch assessment mogen aanschouwen. Heel mooi om te zien hoe snel een jongen bepaalde zaken oppikt en leert. En ook zich zo bloot durft te geven voor een zaal met meer 200 mensen. Daarnaast was er een man van 42 die na een ongeluk op de leeftijd van 9 jaar eerst maanden in coma heeft gelegen en nu pas, na in contact gebracht te zijn met professor Feuerstein, enorme sprongen vooruit heeft gemaakt en dat graag ook wilde laten zien.

We krijgen steeds meer handvaten om het trainersdeel in de vingers te kunnen krijgen. Morgenochtend starten we met het observeren van een (zeer) ervaren trainer. Vandaag hebben we kennis gemaakt met Ruth, zij gaat met ons het trainersdeel doorwerken.

In onze groep zit Lars, een profesor uit Denemarken. Hij werkt veel met geadopteerde kinderen, maar heeft ook zelf een zoon die speciaal is. Hij praat hierover niet, maar er is een film overgemaakt die te vinden is op You Tube: A diagnosed boy. De moeite waard om te gaan bekijken.